موعود

پس از آفرینش آدم،خدا گفت به او:

نازنینم آدم ،ب باتورازی دارم، اندکی پیشترآی

آدم آرام ونجیب آمدپیش،زیرچشمی به خدا مینگریست

محو لبخند غم آلودخدا؛دلش انگار گریست

“نازنینم آدم(قطره اشکی ز چشمان خداوند چکید)یادمن باش که بس تنهایم…

بغض آدم ترکید،گونه هایش لرزید،به خدا گفت:

من به اندازه…..من به اندازه ی گلهای بهشت…..نه…..به اندازه ی عرش…نه…نه

من به اندازه ب تنهاییت ای هستی من،دوستدارت هستم……آدم کوله اش

را برداشت.خسته وسخت قدم بر میداشت،راهی ظلمت پرشور زمین.

طفلکی بنده غمگین آدم:

درمیان لحظه جانکاه هبوط باز از خدا شنید که گفت:

نازنینم آدم،نه به اندازه ی تنهایی من،نه به اندازه ی عرش،

نه به اندازه ی گلهای بهشت……

که به انداز ی یک دانه گندم فقط یادم باش..

                              نازنینم آدم

                                        نبری از یادم……..